1.

                               Michale. Pamiętasz może czasy, kiedy uczęszczałeś do szkoły? Przypomnij sobie, o tym traktuje ta historia.

                               Była Twoją sąsiadką, pamiętasz? Na obrzeżach Bydgoszczy mieliście tylko siebie nawzajem. Co z tego, że Ty miałeś siedem lat, gdy ona się urodziła? Przyjaźń z tą małą dziewczynką była przecież dla Ciebie ważna. Pamiętasz, jak ostatniego sierpnia, przed jej pierwszym pójściem do szkoły, jej mama poprosiła Cię, żebyś jej pilnował? Żebyś pomógł tej małej dziewczynce wsiąść do autobusu i z niego wyjść? W zimie pomóc rozsznurować niebieskie trzewiczki i zawinąć szalik wokół szyi?

                               Zgodziłeś się. Była Twoją małą maskotką o imieniu Lecia. Chociaż koledzy śmiali się, gdy po lekcjach biegłeś na świetlicę  w drugim budynku, również należącym do Zespołu Szkół numer dwa imienia Marii Konopnickiej w Bydgoszczy. Uśmiechem i dobrym słowem sprawiłeś, że nie bała się Ciebie, ósmoklasisty. Odbierałeś ją, bo rodzice pracowali od rana do nocy. I jej i Twoi. Brałeś ją za rączkę i prowadziłeś do szatni, gdzie pomagałeś zawiązać na kokardkę adidasy i zapiąć kurtkę pod samą szyję, gdy wiał wiatr i było zimno.

                               Często też prosiła Cię, byś poprawił jej warkocza, który się rozwalił po całodziennej zabawie z dziećmi. Wtedy brałeś do ręki jej gumkę do włosów i spinałeś wysokiego kucyka, bo nie potrafiłeś robić nic innego. Ale i za to była Ci wdzięczna, wiedziałeś to, gdy w ramach podziękowania dawała Ci buziaka w policzek.

                               Gdy już byliście gotowi do wyjścia, chwytała Cię za rękę i maszerowaliście na przystanek. Twoi koledzy się śmiali, że masz dużo młodszą dziewczynę, że lubisz smarkule. Bo Ty byłeś prawie dorosły. A ona? Ona miała siedem lat. Uwielbiałeś, gdy patrzyła na Ciebie swoimi wielkimi niebieskimi oczami w kształcie migdałów.

                - Michał, kiedy przyjedzie ten autobus? – pytała Cię w zimie, tupiąc nóżkami gdy zaspy były ponad półmetrowe, komunikacja opóźniona. Wtedy dawałeś jej swój szalik, by zawinęła się jeszcze bardziej i nie zmarzła.

                - Lecia, na miłość boską, przestań podskakiwać, bo upadniesz – często zdarzało Ci się ją upominać.

                               Ale miałeś do niej wiele czułości i przywiązania. I na swój pokrętny sposób ją kochałeś, prawda? No, bo czy da się nie kochać uroczej siedmiolatki, którą była Lecia? I w duchu zastanawiałeś się, jak jej powiedzieć, że niedługo, za rok, może za trzy, wasze ścieżki się rozejdą, bo chcesz się zająć siatkówką na poważnie. 

_________________________________________________________

Myślałam, myślałam i w końcu wymyśliłam.

Mam nadzieję, że się Wam spodoba, hm?

No, ja nie umiem prowadzić jednego bloga, bo za mało pisania xD

ale im szybciej wszystkie zacznę tym szybciej skończę i zwijam interes

+ macie, tak przed moimi urodzinami

to już jutro ._.