6

   Mijały godziny, ale ona nadal nie chciała powiedzieć, co ją trapi. Zaczynałeś już powoli wątpić, że się złamie, kiedy w końcu się odezwała.

- Wierzysz w miłość? – spytała, tuląc do siebie poduszkę leżącą do tej pory na kanapie, na której oboje siedzieliście. – Ale nie taką miłość, że książę na białym koniu i inne pierdolety, ale taką, którą trwa lata, nawet jeśli zakochani o tym nie wiedzą.

- Wierzę – odpowiedziałeś bez zastanowienia,  chociaż to nie była prawda. Ty to wiedziałeś.  

   Uśmiechnęła się tylko i znowu zaprzestała mówić cokolwiek. Wyłamywałeś sobie palce, próbując zrozumieć jej tok rozumowania.

  - Lecia, muszę ci coś powiedzieć. Nie wiem, co sobie pomyślisz o mnie, o naszej znajomości. Ale ja już nie umiem. Kocham cię. Po prostu – popatrzyła na Ciebie wielkimi niebieskimi oczami. Kot, który obudził się i zauważył wasze małe zebranie w salonie, wskoczył jej na kolana, mrucząc.

      Uśmiechnęła się pod nosem, głaszcząc kota za uszami. Pokręciła głową, a włosy opadły jej na twarz.

 - Co za ironia – prychnęła. – Odkąd cię poznałam, byłeś moim bohaterem. Starszy, kochany, opiekuńczy. Troszczyłeś się o mnie. Byłeś na moje każde zawołanie. Czasem nawet wolałeś czekać ze mną na autobus, niż iść z kolegami. To chyba normalne, że się w tobie zakochałam. Płakałam po nocach, chciałam żebyś przyszedł, żebyś powiedział, że czujesz to samo do mnie. Bóg już tyle moich modlitw o ciebie wysłuchał, że pewnie ma mnie dość. Tyle razy modliłam się o tę chwilę. Ale gdy ona nadeszła… Powinnam się cieszyć, prawda? Powinnam cię teraz pocałować, powiedzieć że cię kocham. Ale nie potrafię, nie chcę unieszczęśliwiać ani ciebie ani siebie. Jutro się wyprowadzę. Tak będzie lepiej.

   Głos jej drżał, oczy się zaszkliły, ręce się trzęsły. Wstała i chwiejnie podeszła do drzwi. Siedziałeś w miejscu, nie mogąc wydusić nic, poza krótkim ale dlaczego.

   Odwróciła się i patrząc Ci w oczy powiedziała te słowa, których nigdy nie zapomnisz.

 - Bo mam raka, Misiek. Bo umieram. Bo to ostatnie stadium. Bo lekarstwa przestały działać. Bo nie chcę, żebyś był smutny.

   I wyszła. Zostawiła Cię samego z kotem, który ułożył się wygodnie na kanapie. Po Twoich policzkach płynęły łzy. Zastanawiałeś się, czy nie da się czegoś zrobić. Przeszczep? Chemioterapia? Byłeś bezradny. W tamtej chwili poruszyłbyś niebo i ziemię,  żeby to nie była prawda.

Ostatni za tydzień.