3

      Miałeś tylko chwilę wahania, pamiętasz? Odpowiedziałeś na jej pytanie, że owszem, wiesz, ale ktoś poszukuje współlokatora. Tym kimś byłeś Ty. Nie chciałeś jej ponownie stracić. Byłeś egoistą, wiesz? Chciałeś mieć ją przy sobie, patrzeć, jak czyta książki, siedząc po turecku na kanapie, jak robi kawę. Uwielbiałeś to. Uwielbiałeś ją obserwować. Była dla Ciebie niczym niecodzienny okaz, którego nie można zobaczyć ot, tak. Zgodziła się mieszkać z Tobą, bo tylko Ciebie znała w tym mieście.

     Uwielbiałeś patrzeć, jak tańczy, przygotowując kanapki na śniadanie, jak związuje rogi koszuli w supełek, ukazując płaski brzuch. Uwielbiałeś, gdy siedziała z ciepłą herbatą w fotelu, z kotem na kolanach. Kot? O mało go nie zabiłeś, wpadł Ci pod koła. Udało się go uratować, teraz był wasz. Mały, czarny, kochany. Od tamtej pory mieszkał z Wami. Tofik, bo tak się zwał, był Waszym ulubieńcem. Miał swoją kuwetę, karmę i miseczkę. Nawet dostał obrożę.

    Godzinami mogłeś obserwować, jak czesze włosy, a później związuje je w kucyk lub zaplata w warkocz. Jak maluje paznokcie, czy próbuje ugotować zupę. Jak leży na podłodze z książką, próbując się uczyć, czy też wypełnia jakieś papiery. Tak bardzo chciałeś ją pocałować, objąć, przytulić. Chciałeś uprawiać z nią seks. Chciałeś, by myślała tylko o Tobie. Byłeś zakochany, prawda?

     Ale zapomniałeś o jednym. Że to nie jest już Twoja mała Lecia nieumiejąca zawiązać butów, czy mająca problem z zamkiem kurtki, który znów się zepsuł. Nie. Wyrosła, wypiękniała. Zniknęły dziecięce zaokrąglenia, uwydatnił się jej biust i biodra. Tak bardzo Cię pociągała. Tak bardzo chciałeś ją mieć. Dlatego wkurzyłeś się, delikatnie mówiąc, gdy przyprowadziła do Twojego, a może i teraz Waszego, bo dokładała się do czynszu, Wojtka Włodarczyka.

    Wyszedłeś, trzaskając drzwiami, gdy zamknęli się w jej  pokoju. Czy to była zazdrość? Trudno to określić. Jak mogłeś być zazdrosny o kogoś, kto nawet nie podzielał tego uczucia do Ciebie?  Ale to, co poczułeś, gdy zobaczyłeś ją z Wojtkiem w progu, trzymających się za ręce, to nie było przyjemne. Jakby serce Ci pękło. Bo chyba to zrobiło. Do mieszkania wróciłeś trzy godziny później. Wojtek właśnie wychodził. Stał w progu, a Arleta opierała się o framugę. Rozpuszczone włosy opadały jej na twarz i to dodało jej uroku. Była taka piękna.

Czy tylko u mnie tak pada? ;-;

+ 

nie idealni | spalskie szaleństwo